به رنگ شمع ممکن نیست سوز دل نهان دارم

جنون مغزی که من دارم برون استخوان دارم

نپنداری به مرگ از اضطراب شوق وامانم

سپند حسرتم تا سرمه می گردم نشان دارم

ز رمز محفل بی مغز امکانم چه می پرسی

کف خاکستری در جیب این آتش نشان دارم

به این افسردگیها شوخیی دارد غبار من

که گر دامن فشانم ناز چشم آهوان دارم

به رنگ گردباد از خاکساری می کشم جامی

که تا بر خویش می پیچم دماغ آسمان دارم

مباشید از قماش دامن برچیده ام غافل

که من صد صبح ازین عالم برون چیدن دکان دارم

نفس سرمایه ای با این گرانجانی نمی باشد

شرر تاز است کوه اینجا و من ضبط عنان دارم

به غیر از سوختن کاری ندارد شمع این محفل

نمی دانم چه آسایش من آتش به جان دارم

به این سامان اگر باشد عرق پیمایی خجلت

ز خاکم تا غباری پر زند آب روان دارم

خجالت صد قیامت صعبتر از مرگ می باشد

جدا از آستانت مردنم این بس که جان دارم

به دوش هر نفس بار امیدی بسته ام بیدل

ز خود رفتن ندارد هیچ و من صد کاروان دارم